Główny bohater „Empuzjonu” Olgi Tokarczuk jest studentem ze Lwowa, chorym na gruźlicę. W ramach kuracji trafia do małej sanatoryjnej miejscowości na Śląsku i zamieszkuje w Pensjonacie dla Panów. Kuracjusze przebywający w tym domu są oryginałami o skomplikowanych osobowościach i różnych światopoglądach. W czasie wolnym od zabiegów wszyscy prowadzą dysputy filozoficzne, którym z uwagą przysłuchuje się młody człowiek. Dyskutując o przyszłości świata i sensie istnienia, szczególnie dużo uwagi poświęcają kobietom i ich przedmiotowym miejscu w świecie rządzonym przez mężczyzn. Ta wybujała niechęć, a nawet nienawiść mężczyzn do kobiet jest bardzo mocno podkreślana przez autorkę. Oślizła mizoginia bohaterów powieści wzbudza nieprzychylne emocje u czytelnika, ale świetnie harmonizuje z tajemniczością powieści. Bo powieść jest osnuta na mrocznych legendach i tajemniczych zaginięciach, które zdarzają się cyklicznie w tej sanatoryjnej miejscowości. Wszyscy miejscowi mieszkańcy doskonale wiedzą o tych wydarzeniach. Jednak strach przed nadnaturalnym niewiadomym sprawia, że o tym się głośno nie mówią.
W tej atmosferze tajemniczości, młody kuracjusz próbuje pogodzić się nie tylko ze swoją śmiertelną chorobą, lecz również z głęboko skrywana prawdą o samym sobie. Jego wrażliwość i niedopasowanie społeczne, w konfrontacji z mroczną rzeczywistością, potęguje wewnętrzne konflikty których doświadcza. Dzięki przeżyciom, których doznaje w czasie kuracji, uczy się nowego spojrzenia na to co go otacza i na samego siebie.
Powieść jest mroczno-mglista, ale urokliwa i niezwykle ciekawa.
Wraz z głównym bohaterem, bystrym obserwatorem rzeczywistości, czytelnik poznaje złowieszcze oblicze natury i doświadcza małości człowieka w obliczu jej potęgi.
Wspaniały język literacki, którym posługuje się autorka jest jak balsam, aksamitny i ożywczy. Z przyjemnością delektowałam się każdym słowem opisów sytuacji i miejsc malowniczych i obrazowych. Mistrzowski język,sugestywne opisy i środki stylistyczne, które zastosowała autorka są na najwyższym poziomie. Choćby dla samego literackiego kunsztu warto przeczytać tę książkę. Zaskakuje mnie jedynie bardzo widoczna niechęć autorki do własnych rodaków. Polacy przedstawiani są w bardzo niekorzystnym świetle w porównaniu z innymi nacjami europejskimi.
Autorka nie daje prostych odpowiedzi na poruszane problemy, rozbudza ciekawość czytelnika, zmusza do konfrontacji z własnym ja, skłania do przemyśleń.
Książka nie jest trudna w odbiorze, czyta się łatwo.
Trzeba przeczytać.
D